Καθώς η άρχουσα τάξη βυθίζει τη Δύση σε μια όσο το δυνατόν μεγαλύτερη "κινεζοποίηση" (τελευταίο "ηχηρό" παράδειγμα η σημερινή υπαγωγή [και] της Ιταλίας στο ΔΝΤ για να επιτευχθεί η μέγιστη δυνατή αποτελεσματικότητα), είναι προφανές ότι θα εξαπλώνονται και οι λαικές κινητοποιήσεις.
Η παραπάνω αφίσα είναι από τη χθεσινή ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ στο Όκλαντ των ΗΠΑ - πρόκειται για την πρώτη γενική απεργία στην Αμερική εδώ και πολλά χρόνια, και άρα έχει και μια ιστορική σημασία.
Η αφορμή δόθηκε πριν λίγες μέρες, όταν η αστυνομία χτύπησε με γκλομπ και πλαστικές σφαίρες τους διαδηλωτές του Occupy Wall Street στο Όκλαντ, τραυματίζοντας σοβαρά έναν 34χρονο πρώην πεζοναύτη, βετεράνο στο Ιράκ, που συμμετείχε στις κινητοποιήσεις (είναι γνωστό άλλωστε πως, ειδικά στην Αμερική, οι πεζοναύτες που στέλνονται σε Ιράκ, Αφγανιστάν, κτλ προέρχονται κυρίως από τις κατώτερες τάξεις, και κατατάσσονται στο στρατό λόγω φτώχειας. Έτσι, οι φτωχοί που δημιουργεί το σύστημα γίνονται μισθοφόροι του και το ενισχύουν - πχ κατακτώντας πετρελαιοπηγές. Όταν η θητεία τελειώσει, τότε "άντε γεια". Γι' αυτό και πολλοί πρώην στρατιώτες βγαίνουν στο δρόμο με το Occupy Wall Street).
Εννοείται βέβαια ότι βγαίνει πολύς κόσμος στους δρόμους, καθώς η ανισότητες έχουν σπάσει κάθε ρεκόρ (θα κάνουμε κι άλλο ποστ με νεότερα στοιχεία για θέμα σήμερα), και η φτώχεια εξαπλώνεται με γοργούς ρυθμούς [και] στις ΗΠΑ.
Εδώ μια ανταπόκριση της "Ημερησίας" για την απεργία στο Όκλαντ:
ΗΠΑ: Κλειστό από τους «Αγανακτισμένους» το λιμάνι του Οκλαντ
Χιλιάδες άνθρωποι πήραν χθες μέρος σε νέες διαδηλώσεις για να καταγγείλουν την αστυνομική επέμβαση και κάλεσαν σε απεργία αλληλεγγύης, ξεδιπλώνοντας πανό που έγραφαν "χρηματοδοτήστε τα σχολεία μας και τις υπηρεσίες μας, όχι τις τράπεζες!"Επιπλέον, σε μια σημαντική κίνηση που θα πρέπει να στηριχθεί και να εξαπλωθεί, οι διαδηλωτές πλέον δε μαζεύονται απλά έξω από τα γραφεία της Goldman Sachs ή της JP Morgan: Πλέον κινητοποιούνται παίρνοντας πίσω από τις τράπεζες να σπίτια που αυτές κατάσχουν και έχουν μείνει άδεια, ώστε να στεγαστούν αυτοί που τώρα είναι άστεγοι (link).
Το τέταρτο λιμάνι των Ηνωμένων Πολιτειών, το Όκλαντ στην ακτή της Καλιφόρνιας, παραμένει σήμερα το πρωί κλειστό, από το βράδυ της προηγουμένης, λόγω μιας πορείας διαδηλωτών κατά της Γουόλ Στριτ, ανακοίνωσαν οι λιμενικές αρχές.
"Οι ναυτιλιακές επιχειρήσεις στο λιμάνι του Όκλαντ σταμάτησαν. Θα επαναληφθούν όταν η ασφάλεια θα είναι εγγυημένη", είχε ανακοινώσει η διεύθυνση του λιμανιού νωρίς χθες το βράδυ.
Αυτό είναι μια μεγάλη πρόοδος, διότι δείχνει ότι δεν θέλουν απλά να "διαμαρτυρηθούν συμβολικά", αλλά έχουν διάθεση να "πάρουν το μέλλον τους στα χέρια τους". Βέβαια, η κίνηση αυτή είναι ακόμα στα σπάργανα, και γενικά η ιδεολογική και πολιτική συγκρότηση του κινήματος είναι ακόμα στα πρώτα της βήματα.
Ακόμα και το ότι αυτοπροσδιορίζονται ως "το 99%" δείχνει ότι η μόνη διαίρεση που καταλαβαίνουν είναι αυτή ανάμεσα στους "ultra-πλούσιους" και "τους υπόλοιπους", κάτι που παραβλέπει ένα σωρό διαφορές και αντιθέσεις που υπάρχουν μέσα σε αυτό το 99%. Από την άλλη μεριά βέβαια, δε μπορούμε να περιμένουμε μέσα σε μια μέρα να τα καταλάβουν όλα - και γι' αυτό θα πρέπει να δούμε ότι έγινε ένα πρώτο θετικό βήμα, καθώς ως τώρα αυτοί οι άνθρωποι "ήταν όλοι Αμερικάνοι", ενώ τώρα τουλάχιστον κατάλαβαν ότι υπάρχουν αντίπαλα συμφέροντα μέσα στην κοινωνία.
Δύο άρθρα που γράφτηκαν και "ξεχώρισαν" κάπως από τους συναισθηματισμούς που συνήθως γράφονται στα πρώτα βήματα ενός κινήματος ήταν τα εξής:
Αγαπητοί Αγανακτισμένοι, "τι κάνουμε τώρα;" του Σλαβόι Ζίζεκ
Τι πρέπει κάνουμε στη συνέχεια των κινητοποιήσεων του Occupy Wall Street — των κινητοποιήσεων που ξεκίνησαν εκεί μακριά, κατέλαβαν το κέντρο της δημοσιότητας και τώρα, με νέα ορμή, συνεχίζονται και διαχέονται σε όλο τον κόσμο; Ένας από τους μεγαλύτερους κίνδυνους που αντιμετωπίζουν οι διαδηλωτές είναι να ερωτευτούν τους εαυτούς τους. Αυτή την εβδομάδα, στην αντίστοιχη διαμαρτυρία του Σαν Φρανσίσκο, ένας από τους συμμετέχοντες κάλεσε τους συγκεντρωμένους να συμμετάσχουν στο κίνημα σα να επρόκειτο για χάπενινγκ χίπηδων του ’60: «Μας ρωτάνε ποιο είναι το πρόγραμμά μας. Δεν έχουμε πρόγραμμα. Είμαστε εδώ γιατί περνάμε καλά!».Λαός εναντίον αστυνομίας
Οι φιέστες είναι εύκολες. Το πραγματικό τεστ της αξίας τους όμως είναι το τι θα μείνει την επόμενη μέρα, πόσο θα αλλάξει η κανονικότητα της καθημερινής μας ζωής. Οι διαδηλωτές πρέπει να ερωτευτούν τη σκληρή και επίπονη δουλειά — βρίσκονται στην αρχή, όχι στο τέλος. Το βασικό τους μήνυμα είναι: το ταμπού έχει σπάσει, δεν ζούμε στον καλύτερο δυνατό κόσμο. Έχουμε το δικαίωμα, ακόμα και την υποχρέωση, να σκεφτούμε εναλλακτικές λύσεις.
Σαν μια μορφή της εγελιανής τριάδας, η δυτική Αριστερά έχει ολοκληρώσει τον κύκλο της: αφού εγκατέλειψε την, ούτως ειπείν, «ουσιοκρατία της πάλης των τάξεων» χάριν του πλουραλισμού του αντιρατσιστικού, του φεμινιστικού και άλλων αγώνων, ο καπιταλισμός εμφανίζεται και πάλι ξεκάθαρα ως το όνομα του προβλήματος. Συνεπώς, το πρώτο μάθημα για μας είναι: Μην κατηγορείτε τους ανθρώπους, μην τους εγκαλείτε για όσα κάνουν. Το πρόβλημα δεν είναι η διαφθορά και η απληστία· το πρόβλημα είναι το σύστημα που σε κάνει διεφθαρμένο. Η λύση δεν έγκειται σε αυτό που λέει το σύνθημα «Μέιν Στριτ, όχι Γουόλ Στριτ», αλλά στο να αλλάξουμε ένα σύστημα στο οποίο η Μέιν Στριτ δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς τη Γουόλ Στριτ.
...
Αν και είναι συναρπαστικό να ζούμε τη χαρά της «οριζόντιας οργάνωσης» του πλήθους που διαδηλώνει ισότιμα, αλληλέγγυα που μετέχει σε ελεύθερες ανοιχτές συζητήσεις, ας μην ξεχνάμε αυτό που έγραψε ο Τζ. Κ. Τσέτσερτον: «Το να έχεις απλώς ανοιχτό μυαλό δεν σημαίνει τίποτα. Ο σκοπός ενός ανοιχτού μυαλού, όπως και ενός ανοιχτού στόματος, είναι, όταν ξανακλείσει, να έχει καταλήξει σε κάτι στέρεο». Αυτό ισχύει και με την πολιτική σε τούτη την εποχή της αστάθειας: οι ανοιχτές συζητήσεις θα πρέπει να απολήγουν όχι μόνο σε νέα «κυρίαρχα σημαίνοντα», αλλά και σε χειροπιαστές απαντήσεις στο παλιό λενινιστικό ερώτημα «Τι να κάνουμε;».
...
Οι διαδηλωτές πρέπει να προσέχουν όχι μόνο τους εχθρούς, αλλά και τους ψευτοφίλους, αυτούς που παριστάνουν τους υποστηρικτές, ενώ ήδη εργάζονται εντατικά για να διαλύσουν την κινητοποίηση. Όπως ακριβώς έχουμε καφέ ντεκαφεϊνέ, μπύρα χωρίς αλκοόλ και παγωτά με μηδέν λιπαρά, αυτοί που κατέχουν την εξουσία θα προσπαθήσουν να μετατρέψουν τις διαδηλώσεις σε μια σε ένα αβλαβές ηθικολογικό διάβημα...
Οι πολιτικοί της Αμερικής, ως φαίνεται, έχουν χορτάσει από Δημοκρατία. Σε ολόκληρη τη χώρα, αστυνομικοί διαλύουν τις σκηνές που έστησαν διαδηλωτές του κινήματος «Καταλάβετε τη Γουόλ Στριτ» _ ενίοτε με σοκαριστική και εντελώς απρόκλητη βία.
Στο χειρότερο περιστατικό μέχρι στιγμής, εκατοντάδες αστυνομικοί περικύκλωσαν τις σκηνές των διαδηλωτών του «Καταλάβετε το Οκλαντ» και έριξαν λαστιχένιες σφαίρες (οι οποίες μπορούν να αποβούν μοιραίες) και δακρυγόνα _ ορισμένοι σημάδεψαν απευθείας τους διαδηλωτές.
Η δική μου πρόσφατη σύλληψη, ενώ σεβόμουν τους όρους της γραπτής άδειας και στεκόμουν ειρηνικά σ' ένα δρόμο του Μανχάταν, μου έδειξε από πρώτο χέρι την άγρια πάταξη. Η Αμερική ξυπνάει βλέποντας τι οικοδομήθηκε όσο κοιμόταν: ιδιωτικές εταιρείες εξαγοράζουν την αστυνομία (η JPMorgan Chase χάρισε 4,6 εκατ. δολάρια στο Ιδρυμα της Αστυνομίας της Νέας Υόρκης), το υπουργείο Εσωτερικής Ασφάλειας έδωσε στρατιωτικού τύπου οπλικά συστήματα σε αστυνομικούς, το δικαίωμα των πολιτών στην ελευθερία του λόγου και του συνέρχεσθαι, υπονομεύεται από αδιαφανείς απαιτήσεις για γραπτές άδειες.
Αίφνης, η Αμερική μοιάζει σαν τον υπόλοιπο οργισμένο, διαμαρτυρόμενο, ανελεύθερο κόσμο. Οι περισσότεροι σχολιαστές δεν έχουν αντιληφθεί ότι μαίνεται ένας παγκόσμιος πόλεμος, διαφορετικός από κάθε προηγούμενο: για πρώτη φορά, άνθρωποι ανά τον κόσμο δεν συσπειρώνονται γύρω από εθνικές ή θρησκευτικές γραμμές αλλά με όρους μιας παγκόσμιας συνείδησης για να απαιτήσουν ειρηνική ζωή, ένα βιώσιμο μέλλον, οικονομική δικαιοσύνη και βασική Δημοκρατία. Ο εχθρός είναι η παγκόσμια «επιχειρησιοκρατία» που έχει εξαγοράσει κυβερνήσεις και κοινοβούλια, έχει δημιουργήσει τους δικούς της ένοπλους επιβολείς της τάξης, επιδίδεται σε συστημικές οικονομικές απάτες και πλιατσικολογεί θησαυροφυλάκια και οικοσυστήματα.
Οι ειρηνικοί διαδηλωτές δαιμονοποιούνται επειδή διαταράσσουν την τάξη. Αλλά η ίδια η δημοκρατία διαταράσσει την τάξη.
...
Πολλοί διαδηλωτές επιμένουν να μένουν χωρίς ηγεσία, το οποίο είναι λάθος. Ενας ηγέτης δεν χρειάζεται αναγκαστικά να βρίσκεται στην κορυφή μιας ιεραρχίας. Μπορεί να είναι ένας απλός εκπρόσωπος. Οι διαδηλωτές πρέπει να εκλέξουν εκπροσώπους για ορισμένη «θητεία» όπως σε κάθε Δημοκρατία.
...
Αλλωστε, ό,τι βαθύτερο σ' αυτά τα κινήματα δεν είναι τα αιτήματά τους αλλά η εκκολαπτόμενη υποδομή μιας κοινής ανθρωπότητας. Επί δεκαετίες, οι πολίτες άκουγαν ότι όφειλαν να σκύβουν το κεφάλι _ είτε σε ένα κόσμο καταναλωτικών φαντασιώσεων είτε στην φτώχεια και τον μόχθο _ και να αφήνουν τις ελίτ να ηγούνται.
Τίποτε από τα παραπάνω δεν μπορεί να συμβεί σε μια ατμόσφαιρα πολιτικής και αστυνομικής βίας εναντίον ειρηνικών διαδηλωτών. Οπως είχε αναρωτηθεί ο Μπέρτολντ Μπρεχτ ύστερα από την βίαιη πάταξη εργατών που διαδήλωναν το 1953 στην κομμουνιστική Ανατολική Γερμανία, «δεν θα ήταν ευκολότερο για την κυβέρνηση να διαλύσει τον λαό και να εκλέξει άλλο;». Στην Αμερική και σε πολλές άλλες χώρες, δημοκρατικοί υποτίθεται ηγέτες μοιάζουν σαν να παίρνουν στα σοβαρά την ειρωνική ερώτηση του Μπρεχτ.
Το καθεστώς της "ελεύθερης αγοράς" μεγιστοποιεί την εκμετάλλευση των εργατών από τους κεφαλαιοκράτες, αλλά έχει ένα καλό: Κάνει αυτή την εκμετάλλευση εντελώς φανερή σε όλους, και έτσι φέρνει τον εργάτη "προ των ευθυνών του" - ή θα σκύψει το κεφάλι και θα ζήσει (ή θα πεθάνει) στη φτώχεια, ή θα παλέψει για την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας. Άλλωστε "oι προλετάριοι δεν έχουν τίποτα να χάσουν εκτός από τις αλυσίδες τους". Πώς να φοβηθεί κάποιος από το σύνθημα για κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας, όταν δεν έχει επί της ουσίας τίποτα στα χέρια του; Η άρχουσα τάξη, συγκεντρώνοντας όλον τον πλούτο σε ελάχιστα χέρια, δημιούργησε η ίδια τις προϋποθέσεις για την ανατροπή της, από αυτούς που τους έχει αφήσει "χωρίς να έχουν στον ήλιο μοίρα"
Δείτε και μερικές φωτογραφίες από τις κινητοποιήσεις στις ΗΠΑ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου